Głównym celem zabezpieczenia roszczeń pieniężnych jest zapobieżenie sytuacji braku realnej możliwości wyegzekwowania zobowiązania. Wyrok zasądzający roszczenie będzie stanowił dla wierzyciela wartość dopiero wówczas, jeżeli możliwe będzie jego wykonanie i uzyskanie należności. 

Zabezpieczenie dochodzonego roszczenia nie tylko pozwala na wyegzekwowanie zasądzonej kwoty, ale także poprawia pozycję negocjacyjną strony, która dokonała zabezpieczenia. Uciążliwości związane z wykonaniem zabezpieczenia często skłaniają drugą stronę procesu do większych ustępstw podczas negocjacji prowadzonych w celu polubownego zakończenia sporu.

Zgłoszenie wniosku o zabezpieczenie roszczenia wymaga odpowiedniego przygotowania. Zasadą jest uprawdopodobnienie interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia. Ważny na tym etapie jest właściwy dobór środków dających przekonanie, że brak zabezpieczenia uniemożliwi lub poważnie utrudni wykonanie zapadłego w sprawie orzeczenia. Przyczynami zagrażającymi w poważnym stopniu osiągnięciem celów postępowania w sprawie jest zła kondycja finansowa dłużnika, która przejawia się na przykład w zaprzestaniu regulowania zobowiązań. Okoliczności te należy jednak uprawdopodobnić we właściwy dla danej sprawy sposób. 

Warto pamiętać, że ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia   zatorów płatniczych (Dz.U.2019.1649) dodano z dniem 1.01.2020 r. § 2[1] w art. 730[1] k.p.c., wskutek czego  interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia uważa się za uprawdopodobniony, gdy żądającym zabezpieczenia jest powód dochodzący należności zapłaty z tytułu transakcji handlowej w rozumieniu ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, w przypadku gdy wartość tej transakcji nie przekracza siedemdziesięciu pięciu tysięcy złotych, a dochodzona należność nie została uregulowana i od dnia upływu terminu jej płatności upłynęły co najmniej trzy miesiące.